#ایدئولوژی مانع فهم «امت و امامت» است - قسمت اول -Dr.Abdolkarimi: Shariati’s ‘Nation & Imamate’ (PART 1)

سخنرانی بیژن #عبدالکریمی درباره کتاب «امت و امامت» دکتر #شریعتی، ۲ شهریور ۹۴

آثار شریعتی در دوره و زمان خودش به یک صورت خوانده و تعبیر می شد و در دوره امروز ما به گونه دیگری خوانده و تعبیر می شود چون با دگرگونی و تغییرات یک دوره زمانی، معانی، تعابیر و احساسات هم تغییر می کنند. پس اینکه تعبیر ما از شریعتی تغییر کرده ربطی به شریعتی ندارد و در مورد همه افراد و همه دوره ها صادق است.
عنوان کتاب، یعنی «امت و امامت» یک تعبیر تئولوژیک است. مراد شریعتی از امامت، امامت در عصر حاضر است نه امامت در عصر تاریخی. اشکالی که کتاب دارد این است که زبان متن، یک زبان تئولوژیک است اما روح مطلب ضد تئولوژیک است، به عبارتی زبان کتاب دوگانه است. ایراد دیگر کتاب به اصطلاحاتی که شریعتی استفاده کرده است برمی گردد. مثلاً او امت را یک جامعه اعتقادی و ایدئولوژیک معرفی کرده است منتها این تعریف بستگی دارد که ما مناسبات اجتماعی را چگونه تعریف کنیم.
شریعتی در این کتاب از جامعه ای صحبت می کند که مناسبات آن فکری است و امامت یعنی رهبری فکری. به گفته شریعتی در این کتاب، امام در جامعه به دنبال مصلحت و به حقیقت وفادار است. یعنی امام در جامعه ای که شریعتی معرفی می کند موظف است که جامعه را به خیر برساند حالا چه مردم خوششان بیاید چه خوششان نیاید، یعنی به گفته شریعتی، وظیفه امامت، اصلاح جامعه است در حالیکه در جوامع لیبرالی وظیفه امام و رهبر، به رفاه رساندن جامعه است چون جامعه خیر خودش را می داند.

این سخنرانی، ۲ شهریور ۹۴، در فرهنگسرای اندیشه ایراد شده است.