ستاره‌های روی زمین به کارگردانی آر.اس پراسانا آکسانی است بر نسخه‌ی ابتدایی خود که توسط عامر خان کارگردانی شد. فیلم تابوتی از ماجراهای غیرِارادی را در خود دارد که فرصتِ تفکر به پرسوناژِ خود نمی‌دهد و او به یک باره وسط ماجرایی دوست‌داشتنی می‌اُفتد. سینمای هند بخشِ دوست‌داشتنی‌اش را مدیونِ عامر خان و راجکومار هیرانی است. این سینما درام دارد، قصّه‌گو و تاثیرگذار است. آنچه که روبه‌روی ما است نسخه‌ای ورزشی از یک تئوریِ همه‌جانبه برای همزیستیِ برابرِ انسان‌ها روی زمین است. در این نسخه ما یک مربّیِ مغرورِ بسکتبال را داریم که دیگران او را به خاطرِ کوتاهیِ قدش جدّی نمی‌گیرند و این موجودیت را به روی او نمی‌آورند، این مربّی از آموزشِ اجباری به پسرانِ سندرومی نزدیک به شکوفایی می‌شود. بعد این شخصیت در ابعادی قرار می‌گیرد که ما اختلافاتش را با همسرش متوجّه می‌شویم؛ اختلاف بر سر فرزندآوری. ترسِ از این موضوع باعث می‌شود رابطه‌اش با بچه‌های سندروم که با لحنی بد از آنها یاد می‌کند، مورد مداقه قرار گیرد و... سینما انسانی‌ترین شکلِ زیستنِ انسان‌دوستانه را می‌تواند اشاعه دهد. مثلا بروس لی تا وقتی صرفاً یک ورزشکار بود تعدادی ورزشکارِ دیگر او را می‌شناختند اما امروزه کسی که تا به حال نانچیکو دست نگرفته هم بروس لی را به عنوان اژدهایی که همواره برای وارد شدن آماده است می‌شناسد و...
متن کامل را در مجله سینمایی برداشت بلند بخوانید.
https://longtake.ir/mag/?p=25862
✍️ #علی_رفیعی_وردنجانی