سندروم پس از کوله‌سیستکتومی به طیف گسترده‌ای از شرایط اشاره دارد که یک معضل تشخیصی چالش‌برانگیز را ایجاد می‌کنند. باقیمانده مجرای سیستیک، که به عنوان یک مجرای باقیمانده با طول بیشتر از 1 سانتی‌متر تعریف می‌شود، ممکن است در صورت وجود سنگ، باعث سندروم پس از کوله‌سیستکتومی شود. بیماران علامت‌دار اغلب با درد ربع فوقانی راست، تهوع، استفراغ و آزمایش‌های غیرطبیعی عملکرد کبد مراجعه می‌کنند که علائم قولنج صفراوی را تقلید می‌کند. تشخیص به روش‌های تصویربرداری مانند کلانژیوپانکراتوگرافی رزونانس مغناطیسی (MRCP) یا سونوگرافی آندوسکوپی (EUS) متکی است که می‌تواند باقیمانده و هرگونه سنگ موجود در آن را تجسم کند. در حالی که MRCP غیرتهاجمی است، EUS وضوح بالاتری را ارائه می‌دهد و پتانسیل مداخله درمانی از طریق کلانژیوپانکراتوگرافی رتروگراد آندوسکوپی (ERCP) را دارد. استراتژی‌های مدیریت از رویکردهای محافظه‌کارانه با مدیریت درد تا برداشتن قطعی جراحی یا آندوسکوپی باقیمانده متغیر است. علائم عودکننده نیازمند بررسی کامل برای رد سایر علل مانند اختلال اسفنکتر اودی یا سنگ‌های باقیمانده مجرای صفراوی مشترک است. برداشتن جراحی، چه از طریق لاپاراسکوپی یا از طریق روش باز، استاندارد طلایی باقی می‌ماند، اما رویکردهای آندوسکوپی، از جمله ERCP با استخراج سنگ یا ابلیشن مجرا، به طور فزاینده‌ای در موارد منتخب، به ویژه در بیماران با خطر جراحی بالا، مورد استفاده قرار می‌گیرند. یک رویکرد دقیق و فردی برای مدیریت موثر این موجودیت بالینی پیچیده بسیار مهم است. اندازه گیری باقیمانده استامپ مجرای سیستیک در طول کوله سیستکتومی لاپاراسکوپی برای به جا گذاشتن طول کوچکتر باقیمانده مجرای سیستیک ممکن است به کنترل علائم بعد از عمل بیمار کمک کند.