منبع :
https://cutsho.com/tenet/

نقطه­ ی قوت کارنامه­ ی نولان تاکنون دو مولفه بوده ­است: اول ایده­ های بکر و درخشان؛ دوم مهارت در قصه گویی میخکوب کننده

اگر به کارنامه­ ی او نگاه کنیم، فیلم­ های ستایش شده ­ای مثل «شوالیه­ ی تاریکی»، «تلقین»، «بین ستاره­ای» و «ممنتو» می­ بینیم که همگی هر دو مولفه را دارند. نولان را به خاطر کارگردانی و احاطه بر تکنیک­ های تصویری کمتر ستایش می­ کنند. اما ظاهرا کمالگرایی او کار دستش داده ­است و رویای “کوبریک شدن” به دو فیلم اخیرش ضربه زده­ است.

همان طور که در «دانکرک» فیلمنامه را به صورت خلاصه و سرسری نوشت و حتی گفته بود که در ابتدا می ­خواسته بدون فیلمنامه وارد مرحله ­ی تولید شود، در «تنت» نیز عمده ­ی تمرکز او بر هر چه جذاب­تر شدن سکانس ­های اکشن کار بوده­ است. انگار که نولان می­ خواهد تصور عمومی را درباره ­ی اینکه او و برادرش فیلمنامه ­نویس ­های بهتری هستند تا کارگردان، به چالش بکشد. در حالی که این جاه­ طلبی به ضرر کارنامه­ اش تمام شده و همان برتری­ های مهم او که در قصه و پرداخت آن بوده را نیز از او گرفته­ است. نولان همواره در تولید و ساخت فیلم صنعتی و پشت صحنه های واقعی و عظیم مشهور بوده است اما این المان نولانی نیز در تنت به حقیر ترین حالت خود می رسد تا جایی که هواپیمایی واقعی را برای حواس پرتی منفجر می کند.