به هر سازه نگهبانی که شرایط زیر را داشته باشد، سپر اطلاق می گردد:

الف) عضوی فلزی، بتنی یا … در زمین کوبیده شود.

ب) عضو دارای مقطع لاغر و وزن کم باشد به طوریکه در پایداری گود نقشی بازی نکند.

سپرکوبی کاربردهای گسترده ای دارد. به عنوان نمونه می توان از کاربرد این روش در دریچه های دریایی (marine bulkheads)، دیوار حائل در فضاهای محدود و حوضچه خشک (Cofferdam) نام برد. حوضچه خشک جهت خشک کردن محل ساخت شالوده سازه هایی مثل پایه پل ها، بندرها، سازه های زیرزمینی، اسکله ها و سدها استفاده می گردد. حوضچه های خشک معمولاً به شکل مستطیلی یا دایره ای هستند.

سپرکوبی با مصالح مختلفی انجام می گیرد. مصالح انتخابی به متغیرهای مختلفی بستگی دارد که مقاومت و شرایط محیطی دو متغیر مهم در انتخاب مصالح سپرکوبی می باشد. طراح می بایست خوردگی مصالح و اثرات آنها بر روی سازه اصلی را در نظر داشته باشد. روش سپرکوبی جهت سازه نگهبان دائم و موقت قابل استفاده می باشد. بیشتر سازه های دائم از جنس فولاد یا بتن هستند. تحت شرایط معمولی علیرغم عمر مفید بهره برداری بالای بتن، در مقایسه با فولاد هزینه اولیه نسبتاً بالایی دارد. البته عمره مفید بهره برداری فولاد هم با طراحی مناسب، بالا می باشد. نصب سپرهای بتنی سخت تر از سپرهای فولادی است. در صورت استفاده از سپرکوبی به صورت سازه نگهبان دائم، می بایست حفاظت کاتودیک جهت جلوگیری از خوردگی استفاده گردد.

سپرکوبی روشی بهینه و مقرون به صرفه نسبت به دیوار حائل بتنی و دیوار بتنی سکانت می باشد. در روش سپرکوبی نیاز به گیرش بتن نیست و می توان گودبرداری را بعد از اتمام کوبش سپرها شروع کرد. بنابراین زمان اجرای پروژه نسبت به روش های مشابه کمتر می باشد.