نظریه انتشار نوآوری فرضیه‌ای است که نحوه گسترش پیشرفت‌های تکنولوژیکی و سایر پیشرفت‌ها در جوامع و فرهنگ‌ها، از معرفی تا پذیرش گسترده را تشریح می‌کند. این نظریه تلاش می‌کند تا توضیح دهد که چگونه و چرا ایده‌ها و روش‌های جدید پذیرفته می‌شوند، از جمله اینکه چرا پذیرش ایده‌های جدید می‌تواند در طول دوره‌های طولانی گسترش یابد.
نحوه ارتباط نوآوری‌ها با بخش‌های مختلف جامعه و نظرات ذهنی مرتبط با نوآوری‌ها عوامل مهمی در سرعت انتشار یا گسترش آن هستند. این نظریه اغلب هنگام توسعه استراتژی بازاریابی برای محصولات جدید و توسعه سهم بازار توسط شرکت‌ها مورد اشاره قرار می‌گیرد. پذیرش یک ایده، رفتار یا محصول جدید یعنی "نوآوری" به طور همزمان در یک سیستم اجتماعی اتفاق نمی‌افتد؛ بلکه یک فرآیند است که برخی افراد نسبت به دیگران بیشتر مستعد پذیرش نوآوری هستند. پژوهشگران دریافته‌اند که افرادی که زودتر یک نوآوری را می‌پذیرند، ویژگی‌های متفاوتی نسبت به افرادی که دیرتر یک نوآوری را می‌پذیرند، دارند. هنگام ترویج یک نوآوری برای یک جمعیت هدف، درک ویژگی‌های جمعیت هدف که به پذیرش یا عدم پذیرش نوآوری کمک می‌کند، مهم است. ایده‌های جدید در نظریه انتشار نوآوری می‌توانند چیزهایی مانند ایده‌ها، فناوری‌ها، کالاها، خدمات یا رفتارها باشند.
نظریه انتشار نوآوری بخشی از ادغام نظریه‌های جامعه‌شناختی قبلی در مورد تغییر رفتار توسعه یافت. عواملی که بر سرعت انتشار نوآوری تأثیر می‌گذارند عبارتند از ترکیب روستایی و شهری در جمعیت یک جامعه، سطح تحصیلات جامعه و میزان صنعتی‌سازی و توسعه. جوامع مختلف احتمالاً نرخ پذیرش متفاوتی دارند؛ نرخی که اعضای یک جامعه یک نوآوری جدید را می‌پذیرند. نرخ پذیرش برای انواع مختلف نوآوری متفاوت است. به عنوان مثال، یک جامعه ممکن است اینترنت را سریع‌تر از اتومبیل پذیرفته باشد به دلیل هزینه، دسترسی و آشنایی با تغییر تکنولوژیکی.
بیشتر بخوانید: https://sharifstrategy.org/diffusion-of-innovation/