مفهوم صلح
صلح به معنای آشتی است. اما در حوزه علم حقوق منظور عقدی می باشد که جایز نیست، بلکه لازم است. صلح بر اساس قانون مدنی و در معنی عامه اش به معنی از بین بردن اختلاف و درگیری می باشد اما کارایی دیگری هم دارد. به تعریف قانون مدنی صلح دو کاربرد دارد یا در مورد رفع تنازع استفاده می شود یا در مورد معامله. در مورد تنازع افراد با هم به توافق می رسند که در صورتی که در آینده با هم منازعه نمودند با صلح و سازش آن را رفع و رجوع کنند. پس صلح به دو نوع صلح در معامله و صلح در منازعات قابل تقسیم بندی می باشد.

صلح در دعاوی
این نوع از صلح در آیین دادرسی مدنی دارای کاربرد می باشد .و بر دو قسم است:

یا دعوایی که ایجاد شده با صلح از بین می رود و ساقط می شود یا با یک قرارداد صلح از دعوایی که در آینده ممکن است ایجاد شود خودداری می شود.

در مواد 752 و 766 قانون مدنی به طور خلاصه چنین بر می آید که: صلح یا امکان دارد رفع تنازع کند یا از درگیری در آینده جلوگیری کند. اگر دوطرف همه دعواهای حقیقی و فرضی خودشان را با صلح پایان دهند همه آن دعاوی داخل درصلحند هرچند که منشا ان دعوا مشخص نباشد جز موردی که دلایلی نشان بدهد که آن دعوا شامل صلح نمی شود

صلح در دعوا و معوض بودن آن
اگر در یک دعوا شخصی منکر آن دعوا ود این شخص منکر هم قادر است درخواست صلح کند و این اقرار نمی باشد.

به همین موضوع در ماده 755 و 756 قانون مدنی هم اشاره شده است. که صلح لا منکر شدن به دعوا هم مجاز شناخته می شود. پس ای نکه کسی تقاضای صلح کند در واقع اقرار ننموده است. و این که می دانیم حقوق خصوصی ناشی از وقوع جرم است و همین حقوق خصوصی هم می تواند به صلح ختم بشود. حتی اگر جرم واقع شده منجر به ورود خسارت شود اما آن کس که به او زیان وارد شده ممکن است که تقاضای صلح نماید. جرم یک جنبه خصوصی دارد یک جنبه عمومی. جنبه خصوصی آن می تواد مورد صلح واقع شود اما جنبه عمومی ان نمی تواند قابل صلح باشد.

https://yarvakil.com/%d8%b9%d9%82%d8%af-%d8%b5%d9%84%d8%ad/