عقد عاریه
بر اساس قانون مدنی دارایی را به اشکال مختلف می توان به فرد یا افرادی انتقال داد و از منافع آن استفاده کرد. که در این مورد می توان به قراردادهای مثل قرض و عاریه و مضاربه و اجاره و غیره اشاره کرد. هدف اصلی در همه ی این قراردادها برابر است. اما هرکدام از این عقد ها مقررات مخصوص به خود را دارا می باشند. در این مقاله سعی بر آن است که به عقد عاریه و شرایط و قوانین آن پرداخته شود.

مفهوم عقد عاریه
لغت عاریه در اصطلاح به مفهوم قرض می باشد اما در حوزه حقوقی نیز همین مفهوم را در بر گرفته است. بر طبق ماده ۶۳۵ قانون مدنی مقرر شده است که عقد عاریه قردادی می‌باشد که بر اساس آن یکی از طرفین عقد به دیگری این اجازه را می‌دهد که از عین مال او به شکل مجانی بهره ببرد. عاریه دهنده معیر و عاریه گیرنده مستعیر نامیده می شود.

موضوع عقد عاریه
نخستین عنوانی که در توضیح هر قرارداد باید اشاره شود موضوع جایز یا لازم بودن قرارداد می باشد. قرارداد یا عقد های لازم عبارتند از قراردادهایی که هر یک از دو طرف قرارداد این امکان را نخواهند داشت که آن عقد را بدون توافق طرف دیگر فسخ کنند .

جز این که قانون این حق و اجازه را به شکل یک طرفه برای یکی از متعاملین تعریف کرده باشد. مثلاً چنان چه پس از قرارداد فروش ملک خریدار ور شکسته شود و آن ملک هنوز در تصرف خریدار واقع باشد، با توجه به این که ورشکسته از زمان صدور حکم ورشکستگی از دخل و تصرف در همه امور مالی خود ممنوع شده است اگر ارزش ملک و مبلغ آن هنوز به فروشنده ملک پرداخت نشده است، قادر خواهد بود بدون آن که موافقت خریدار ورشکسته را جلب کند قرارداد را فسخ نماید. یا امکان دارد فردی یک ملک مشاع را که میان او و خواهرش مشاع می باشد بی آن که اذن خواهر خود را دریافت کند به شخصی دیگر انتقال دهد.
https://yarvakil.com/%d8%b9%d9%82%d8%af-%d8%b9%d8%a7%d8%b1%db%8c%d9%87/