دیدگاه مبتنی بر منابع (RBV)، که اغلب به عنوان "دیدگاه مبتنی بر منابع شرکت" شناخته می‌شود، یک چارچوب مدیریتی است که برای تعیین منابع استراتژیک یک شرکت که می‌تواند برای دستیابی به مزیت رقابتی پایدار مورد استفاده قرار گیرد، به کار می‌رود. مقاله بارنی در سال 1991 با عنوان "منابع شرکت و مزیت رقابتی پایدار" به طور گسترده به عنوان یک اثر محوری در ظهور دیدگاه مبتنی بر منابع شناخته می‌شود. با این حال، در طول دهه 1990، دیدگاه مبتنی بر منابع (همچنین به عنوان نظریه مزیت مبتنی بر منابع شناخته می‌شود) شرکت، به پارادایم غالب در برنامه‌ریزی استراتژیک تبدیل شد. رویکرد مبتنی بر منبع را می‌توان به عنوان واکنشی در برابر مکتب موقعیت‌یابی و رویکرد تا حدودی دستوری آن که توجه مدیریتی را بر روی ملاحظات خارجی، به ویژه ساختار صنعت، متمرکز می‌کرد، دید. مکتب موسوم به موقعیت‌یابی در طول دهه 1980 بر این رشته تسلط داشت. در مقابل، دیدگاه مبتنی بر منابع استدلال می‌کند که مزیت رقابتی پایدار از توسعه قابلیت‌ها و منابع برتر ناشی می‌شود. مقاله جی بارنی در سال 1991 با عنوان "منابع شرکت و مزیت رقابتی پایدار" به عنوان نقطه عطفی در ظهور دیدگاه مبتنی بر منابع شناخته می‌شود. عده‌ای از پژوهشگران اشاره می‌کنند که یک دیدگاه مبتنی بر منابع پراکنده از دهه 1930 آشکار بوده است و خاطرنشان می‌کنند که بارنی تحت تأثیر شدید کارهای قبلی ورنفلت بوده است که ایده موانع موقعیت منابع را تقریباً مشابه موانع ورود در مکتب موقعیت‌یابی معرفی کرد. پژوهشگران دیگر پیشنهاد می‌کنند که دیدگاه مبتنی بر منابع یک پارادایم جدید را نشان می‌دهد، هرچند ریشه‌هایی در "نظریه‌های اقتصادی ریکاردویی و پنروزیایی" دارد که طبق آن شرکت‌ها می‌توانند بازده‌های فراطبیعی پایدار کسب کنند، اگر و فقط اگر، دارای منابع برتر باشند و آن منابع توسط نوعی مکانیسم جداسازی محافظت شوند که از انتشار آن‌ها در سراسر صنعت جلوگیری می‌کند.
بیشتر بخوانید: https://sharifstrategy.org/resource-based-theory/