جزایر قناری به کارگردانی عادل معصومیان و نوشته حسین مهکام سینمایی از جنسِ پایین بدنه‌ی ایران است که دستِ فیلم‌فارسی‌های قبل از انقلاب را از پُشت بسته. منْ که ادعا می‌کنیم خیلی فیلم‌بازم و هر فیلمی را تا انتها باید ببینم و بعد درباره‌اش نظرم را بگویم نتوانستم این به اصطلاح فیلم را تا پایان تحمل کنم. پژمان جمشیدی که دیگر شورَش را در آورده. در هر فیلمِ بدی او را می‌بینیم. من نمی‌دانم این همه اصرار برای بد نشان دادن خود ناشی از چیست؟ او متأسفانه بازیگر خوبی است که در این سینمای پایین تنه دارد حیف می‌شود. بعد علوی، میرعلمی، بنفشه‌خواه، ژوله، نیکخواه و... را در این فیلم می‌بینیم. اصلاً هدف از ساختِ این فیلم چه بوده؟ چرا اصرار داریم با این خزعبلات سینمای ایران را اِروتیک و مریض نشان دهیم؟ داستانی بی سر و ته، رنگ‌بندیِ جیغ و بدونِ جلوه، دوربینِ آشفته و لاینحلِ در قصّه، بازی‌های از سرِ شکم سیری، فیلم‌نامه‌ی سرماخورده و... یک اثر هنری نیست که بر پرده‌ی سینمای ایران نقش ببندد. این فیلم را می‌شود برای اُستاد دانشگاه پخش کرد تا او هم از به کار گیریِ سلبریتی‌هاْ شما را تشویق کند و...
متن کامل را در مجله سینمایی برداشت بلند بخوانید.
https://longtake.ir/mag/?p=25900