آیین فیلمی از دیوید میدل و بازیِ آل پاچینو قِدمتی است بر قامت شکسته‌ی سینمای ژانر در مدیومِ ترس و وحشت. من بارها در توصیفِ ژانرِ سینمایی این مهم را گفته‌ام که: ژانر صد در صدِ فرمِ یک فیلم است و فیلمی که کمبودهای نِسبی در ایماژهای‌اش را بخواهد با توصیفاتِ POV از لنزِ دوربین توجیح کند، قطعاً یک پای‌اش می‌لنگد. متأسفانه «آیین»ی که پاچینو بازی کرده از یک ایماژِ اِستنادی برگرفته شده امّا دوربینِ شدیداً مُنحرفی دارد. این فکت ناتوانیِ کارگردان را می‌رساند که از دوربین رویِ دست با آن زوم‌هایی که از نظر زیباشناسی هیچ‌نوع کاربُردِ هنری‌ای ندارند، کمبودهای نِسبی در فُرم‌اش را توجیح می‌کند. نسبت در یک اثرِ سینمایی ارتباطِ مستقیمی با شعورِ مخاطب دارد. تماشاگر هنگامی که وصفِ شخصیتی در شمایل کشیش، بازیِ آل پاچینو، با آن شنل بنفش و پاششِ آب مقدس بر یک جِن‌زده را می‌بیند باید در جریانِ فروپاشیِ روانِ فیزیکِ پرسوناژی قرار گیرد که جن در او حلول کرده امّا متاسفانه این فروپاشی قبل از اینکه در او دیده شود در کشیش و خادمانِ دیگر درک خواهد شد و این بخشِ کمبودِ عاطفی داشتنِ یک اثرِ سینمایی را می‌رساند که در نتیجه فهمِ تماشاگر مسخره می‌شود!.
متن کامل را در مجله سینمایی برداشت بلند بخوانید.
https://longtake.ir/mag/?p=25784