غمیــنم و تنها به خلوت شبها شکـسته دلم را جدایی تو

چو شعلهٔ لرزان چو آتش سوزان شرر زده بر جان جدایی تو

نه برق امیــدی نه نـــور نویدی
نه صبح سپیدی در این شب غم

به جان زده آذر فراق تو دیگر
دلم شده یک سر لبالب غم

عشق تو شد چون دام بلا کرده پریشان حال مرا
چه چاره کنم با جدایی تو

عشق تو شد چون دام بلا کرده پریشان حال مرا
چه چاره کنم با جدایی تو

در آتش آهم دو دیده به راهم که بی تو اسیر سکوت شبم

بیا به کــنارم ببـین شب تارم بیا که دگر جان بود به لبم

آتشی زده در دل من بخدا از برای دلم شده درد و بلا
جدایی تو

نشسته به راه تو دل نگران بهار جهان بی تو گشته خزان

نه برق امیدی نه نور نویدی نه صبح سپیدی در این شب غم

به جان زده آذر فراق تو دیگر دلم شده یک سر لبالب غم

غمینم و تنها به خلوت شبها شکسته دلم را جدایی تو

چو شعله لرزان چو آتش سوزان شرر زده بر جان جدایی تو