فرارسیدن بهار و آغاز رویش دوباره طبیعت در خطه ایران زمین همواره با آداب و رسوم خاصی همراه بوده است، در شمال استان هم مردم در این ایام با پختن کلوچه محلی به استقبال بی بی نوروز می روند.
مردم سیستان از اوایل اسفندماه به استقبال نوروز می روند و معمولا وزیدن دو باد پلپلاسی و پنجکه در این ماه نشان از نزدیک شدن نوروز است.
آیین های زیبای نوروز مانند خانه تکانی و پخت کلوچه، تجگی (سمنو) و نان سال در سیستان مبتنی بر تعاون و همکاری است که از انها به نام سنت آرزوکه یاد می شود.
نکته جالب در خصوص نوروز در گستره تمدنی سیستان این است که بر خلاف دیگر مناطق که نماد نوروز پیرمردی به نام عمو نوروز است، در سیستان این نماد بی بی نوروز است که سمبل زایش، رویش و نوشدن و نشانی از اهمیت و ارزش مقام زن در فرهنگ و تمدن این خطه از ایران است.
اولین نوید نوروز کوچ پرستوها از مناطق جنوب به دشت سیستان است که نشان از تغییر فصل و اعتدال آب و هواست و کودکان با خواندن اشعار کودکانه به استقبال این پرندگان زیبا می روند.
روز قبل از نوروز علفه نام دارد که در این روز مردم دسته هایی از گندم یا جو را از داخل مزرعه از ریشه کنده و به سردرب خانه ها با گل می چسبانند و در روز عید همه لباس نو بر تن می کنند و اولین کار صله رحم و دیدار بزرگان و دست بوسی پدران و مادران است.
روز علفه در سیستان کمتر خانه ای است که بوی کلوچه ندهد، در این روز همه چیز بوی تازگی می دهد، خانه تمیز و پاکیزه است، همه لباس نو دارند و دخترکان دست هایشان را حنا بسته اند چرا که معتقدند بی بی نوروز در این روز به خانه سرک می کشد.
سفره ی عید در منطقه سیستان هم شکل مخصوص به خود را دارد: قرآن، نان سال، کلوچه، قتلمه، تجگی، آینه و تخم مرغ خام از واجبات سفره سیستانی است.