بالرین ساخته‌ی لن وایزمن تحرکی است بر صنعتِ سرگرم‌کننده‌ای که از هنر سینما فقط ژانر ساختن را یادگرفته. البته که ساختِ ژانر یک هنرِ سینمایی است و در آن هیچ بحثی وجود ندارد امّا من به عنوانِ یک بیننده و منتقدِ سینما با ژانری که حاصلِ تلاشی صنعتی باشد مخالفم. خُب در اولین مواجهه‌ام با این اثر مقایسه‌ای، اگرچه نا همتراز، با ناتالی پورتمن در «قوی سیاه» آرونوفسکی دارم که بعد آنا دِ آرماس را صرفاً یک انتقام‌جوی حرفه‌ای خوب تربیت شده می‌یابم. دوّم فیلم در مُنحنیِ داستانی خود پیش‌گویی از جنس «ماتریکس» برادران واچوفسکی را در قالبِ کارگردانِ تئاتر ارائه کرده که اصلاً نمی‌پذیرم. این بازی‌ها هم که در اساطیرِ اسلاوی چه گذشته و چرا باید از دهانِ یک رنگین پوستِ آمریکایی خارج شود، شکلی از ترویج خرافه پرستی در سینما است. برای انتقام گرفتن باید قلبِ تاریکی داشت و این تاریک بودن هدیه‌ای است که به دختر بچه‌های مُستعدی داده می‌شود که نمی‌دانند چرا پدرشان را آدم بدها کُشته‌اند و...
متن کامل را در مجله سینمایی برداشت بلند بخوانید.
https://longtake.ir/mag/?p=25802
✍️ #علی_رفیعی_وردنجانی