بنگلادش یکی از بزرگترین تولیدکنندگان جوت (کنف هندی) در جهان است. اکنون، اختراعی از پایتخت داکا می تواند این الیاف را ضروری کند: یعنی ایجاد یک فویل زیست تخریب پذیر از سلولز جوت. از این ماده می توان برای جایگزینی کیسه های پلاستیکی یکبار مصرف جهان با کیسه های ساخته شده از محصولات جوت زیست تخریب پذیر استفاده کرد.

جوت در بنگلادش "الیاف طلایی" نامیده می شود زیرا درخشندگی فلزی دارد و برای کشاورزان محلی رونق متوسطی به ارمغان آورده است. از برگ های گیاه جوان می توان برای تهیه سالاد و چای نیز استفاده کرد. اما پرورش این گیاه کار سختی است. و همیشه سودآور نیست.

برداشت ساقه های جوت معمولا با دست انجام می شود و شامل بریدن ساقه ها با قمه است. کشاورزان جوت ایوب علی آکند و افاز الدین آکند از روستای هیجلی در ناحیه بوگورا در شمال بنگلادش در حالی که در مزارع کار می کنند در اعماق آب قدم می زنند. ساقه های جوت بسته بندی شده برای پردازش بیشتر منتقل می شوند. در نهایت در کارخانه های بزرگ منطقه به پارچه جوت تبدیل می شوند.

دانشمند مبارک احمد خان از محتوای بالای سلولز جوت استفاده کرده و یک فویل زیست تخریب پذیر ساخته است. از این برای ساخت کیف سونالی، جایگزینی پایدار برای کیسه پلاستیکی استفاده می شود.
توسعه این ماده ابتکاری از سلولز جوت با توجه به آلودگی جهانی اقیانوس ها و محیط زیست که حتی بنگلادش نیز از آن در امان نیست، امیدوار کننده است. اما آیا محصول طبیعی آنچه را که برای غلبه بر صنعت پلاستیک چند میلیارد دلاری لازم است، خواهد داشت؟ آیا موفقیت تجاری ادامه کار طاقت فرسا خود را به عنوان "کشاورز الیاف" برای عاجوب و افاز و فرزندانشان جذاب تر می کند؟