اول دسامبر ۱۹۴۴ روزی بود که پابلو امیلیو در روستای ریونِگرو به‌دنیا آمد. سومین فرزند از خانواده‌‌ای نُه نفره. کسی که از همان زمان نوجوانی‌اش شروع کرد به خلاف‌های ریز و درشت. دزدیدن سنگ قبر‌ها و بعد صیقل‌زدن و فروختن‌شان به قاچاقچی‌ها، تا رسید به کارهای بزرگ‌تر. قاچاق سیگار، دزدی، آدم‌ربایی و گروگان‌گیری. کارهایی که می‌شد از آن‌ها پول درآورد ــ که در خانواده‌ی اسکوبار متاعِ کم‌یابی بود ــ هر چند پولی نه‌چندان شرافتمندانه. گویا تربیت مادرِ معلم‌ش چندان اثری در او نگذاشته بود.

این آغاز مسیری بود که رفته‌رفته یک کشاورززاده‌ کلمبیایی را تبدیل به بزرگ‌ترین قاچاقچی مواد مخدر تاریخ کرد. کسی که روزگاری هشتاد درصد قاچاق کوکائین در سطح جهان را زیر کنترل خود داشت و در سال ۱۹۸۹، طبق اعلام نشریه‌ی فوربس، در لیست ده مرد ثروتمند دنیا، رتبه‌ی هفتم را به خود اختصاص داد؛ با ثروتی که آن زمان در حدود ۳۵ میلیارد دلار تخمین زده می‌شد. رقمی که تقریبن معادل ۷۰ میلیارد دلار در سال ۲۰۲۲ بود. ثروتی افسانه‌ای که از راه قاچاق کوکائین به‌دست آمده بود. و جالب این‌که همه‌ی این ثروت هنگفت و این نفوذ گسترده در صنعت مواد مخدر فقط و فقط در طول 44 سال زندگی اتفاق افتاد.