نخستین فرستنده‌ی تلویزیونیِ ایران، ساعت ۵ بعد از ظهر جمعه یازدهم مهر۱۳۳۷، اولین برنامه‌ی خودش رو کرد. در اون روز، «حبیب‌الله ثابت» در لابه‌لای صحبت‌هاش خطاب به مخاطبان تلویزیون گفت: «و اما شما بینندگان و شنوندگان عزیز! اگر وقتی قسمتی از برنامه را مطابق سلیقه‌ی خود نیافتید، با در نظرگرفتن اشکالات و این نکته‌ی مهم که ذوق و سلیقه‌ها مختلف است، بر ما ببخشید. به علاوه از شما تمنا داریم که ما را در اجرای این خدمت یاری کنید و نه‌تنها معایب و نقایص را گوشزد فرمایید، بلکه ما را از آنچه برای بهبود و تکمیل برنامه‌ها به نظرتان می‌رسد، کتباً یا شفاهاً برخوردار و قرین امتنان نمایید. ما برای این‌گونه پیشنهادها جوایزی ترتیب خواهیم داد که در آینده به اطلاع شما خواهد رسید. این فرستنده که «تلویزیون ایران» نامیده می‌شد، در اوایل هر روز از ۶ بعد از ظهر تا ۱۰ شب برنامه داشت.
تلویزیون ایران به صورت خصوصی اداره می‌شد و متکی به درآمدِ خود از آگهی‌های تجارتی و تبلیغاتی بود. این سازمان بعد از یک‌سال، فعالیت برنامه‌های روزانه‌ی خود رو در تهران به ۵ ساعت افزایش داد و در سال ۱۳۴۰ فرستنده‌ی دیگه ای در آبادان و یک فرستنده‌ی تقویتی هم در اهواز تأسیس کرد. رونق کار تلویزیون ایران، تصمیم حکومت رو در تأسیس یک شبکه‌ی تلویزیونیِ سراسری قطعی‌تر کرد. بنابراین در سال ۱۳۴۳ یک گروه فرانسوی از سوی سازمان برنامه و بودجه، مأمور بررسی و طراحیِ یک مرکز تلویزیونی شد. سرانجام بعد از تصویب طرح ایجاد تلویزیون ملی ایران، یک ایستگاه کوچک به وجود اومد و با امکاناتی ساده، پخش برنامه‌های آزمایشی رو از سال ۱۳۴۵ آغاز کرد.