آغامحمدخان به کارگردانی و نویسندگی امین پناهی، که تا 28 آذر در تالار هنر اصفهان به روی صحنه می‌رود، یک اتفاقِ دراماتیک بر صحنه‌ی تئاتر اصفهان است که باید بیشتر دیده و فهمیده شود. این اتفاقِ دوست‌داشتنی متنی سرشار از پتانسیل‌های هنری دارد که تألیفِ آن بر صحنه نویدِ تاریخ‌سازیِ بنیادینِ نمایش در ایران را می‌دهد. در ابتدا باید از بازیِ سراپا هنریِ نرگس صابری تمجید کنم. او کاراکتری را بازی می‌کند که هم مرد است و هم زن و با مردی در ذهن دارد کلنجار می‌رود و آن را همسرِ خود و یک زن، خواجه، می‌داند. این کاراکتر که عمیقاً تبدیل به شخصیت شده و نوعی از گُفتمانِ یونگی با تصویرسازی‌های دکتر شمیسا از آنیما و آنیموس دارد، «بوف کور» صادق هدایت را یادآوری می‌کند، مخصوصاً در سایه‌ها و بازتابِ فردیت بر صحنه؛ در حالی که این یادآوری به جادوگرهای «مکبث» شکسپیر نزدیک‌تر شده. پناهی دو بُعد خَلق کرده: اول نمایشنامه‌ای که می‌تواند از زوایای مُختلف بررسی گردد و دوم خودِ نمایش که با طراحی بی‌نظیرِ دکور و گریم همراه است. از بازیِ صابری که عبور کنیم باید به نظم در حرکاتِ فضایی و یافتنِ میزان‌سن توسط بازیگران اشاره کرد. بازی‌سازانی، فُرم‌کارانی، که هماهنگی‌شان منِ بیننده را به یادِ تماشای رژه‌های نظامی می‌اندازد نقشِ عینی و ذهنیِ مُهِمّی در تمامیت‌خواهی «آغامحمدخان» ایفا کرده‌اند و...
متن کامل را در روزنامه‌ی اینترنتی برداشت بلند بخوانید.
https://longtake.ir/?p=24840