برخی شرقیان شکاک، پیتر بروک را ازجمله روشنفکران اروپایی می‌دیدند که به پیروی از حال و هوای زمانه، به «عشق شرق و عرفان» روی آورده و شیوه‌های هیپی‌‌وار پیش‌گرفته است. علاقه‌اش به ادبیات شرق و علم باطن، تمرین‌های شبیه به یوگا که برای بازیگرانش مقرر می‌کرد، موسیقی هندی، تعزیۀ ایرانی، اجراهایش در تخت جمشید یا صحرای آفریقا، شیفتگی‌اش به شخصیت مشکوکی مثل گورجیف و ساختن فیلم «ملاقات با مردان برجسته» ...
همۀ این ملغمه در نظر اول شاید وجود ظن و تردید را در قبال شخصیت او توجیه می‌کرد اما آشنایی با کار پیتر بروک بلافاصله به فرد شکاک می‌نمایاند که در کارنامۀ تقریباً هشتادسالۀ این هنرمند بزرگ، هیچ عنصر سطحی، مجعول یا متظاهرانه‌ای وجود ندارد. تمامی جستجوها، تجربیات حرفه‌ای و سیر معنوی بروک، او را به یک نتیجۀ واحد و بنیادین رسانده بود: تئاتر یعنی فقط حضور انسان.

✅در سلیس نیوز بخوانید:
به بهانه درگذشت پیتر بروک/در جست‌وجوی یک تئاتر جهانی و انسانی

https://salisnews.ir/%d8%a8%d9%87-%d8%a8%d9%87%d8%a7%d9%86%d9%87-%d8%af%d8%b1%da%af%d8%b0%d8%b4%d8%aa-%d9%be%db%8c%d8%aa%d8%b1-%d8%a8%d8%b1%d9%88%da%a9/