فتق دیافراگمی و ریفلاکس، دو عارضه‌ی مرتبط که می‌توانند کیفیت زندگی را تحت تاثیر قرار دهند. فتق دیافراگمی، به طور خلاصه، زمانی رخ می‌دهد که بخشی از معده از طریق دیافراگم (عضله‌ی جداکننده‌ی قفسه سینه از شکم) به داخل قفسه سینه رانده می‌شود. این اتفاق، به خصوص در ناحیه‌ای که مری از دیافراگم عبور می‌کند (هیاتوس)، می‌تواند منجر به ضعف اسفنکتر تحتانی مری (LES) شود.

ضعف اسفنکتر تحتانی مری (دروازه‌ی یک‌طرفه‌ی بین مری و معده)دقیقا همان جایی است که پای ریفلاکس وارد مسله می‌شود. وقتی اسفنکتر تحتانی مری به درستی کار نکند، اسید معده و سایر محتویات معده به سمت بالا، به مری پس زده می‌شوند (ریفلاکس)، و سوزش سر دل، ترش کردن، درد قفسه سینه و سایر علائم آزاردهنده را ایجاد می‌کنند.
بنابراین، فتق دیافراگمی لزوما باعث ریفلاکس نمی‌شود، اما احتمال آن را به طور قابل توجهی افزایش می‌دهد. ابعاد فتق و میزان ضعف اسفنکتر تحتانی مری، نقش کلیدی در شدت علائم دارند. بسیاری از افراد با فتق دیافراگمی کوچک، هیچ علامتی ندارند، در حالی که برخی دیگر با فتق بزرگتر، دچار ریفلاکس شدید و مشکلات ناشی از آن می‌شوند.
تشخیص فتق دیافراگمی معمولاً با انجام آندوسکوپی فوقانی، عکس‌برداری با اشعه ایکس با استفاده از باریم یا مانومتری مری صورت می‌گیرد. درمان، بسته به شدت علائم و اندازه فتق، متفاوت است. در موارد خفیف، تغییر سبک زندگی، مانند اجتناب از غذاهای چرب، عدم سیگار کشیدن، کاهش وزن (در صورت لزوم) و بالا نگه داشتن سر هنگام خواب، ممکن است کافی باشد. داروهای ضد اسید معده (آنتی‌اسیدها)، مسدودکننده‌های H2 و مهارکننده‌های پمپ پروتون (PPIs) نیز می‌توانند به کاهش اسید معده و تسکین علائم کمک کنند. در موارد شدید، ممکن است جراحی برای ترمیم فتق و تقویت اسفنکتر تحتانی مری ضروری باشد. جراحی، که معمولاً به صورت لاپاراسکوپی انجام می‌شود، می‌تواند در بلندمدت بسیار موثر باشد.