در دبی، شهری که نور برج‌هایش با خیال آینده در هم تنیده، صندلی خالی‌ای روی صحنه به چشم می‌آید. میان موج تشویق‌ها و در کنار نام‌های بزرگ فناوری و رهبران جهانی هوش مصنوعی، غیبت فردی بیش از هر حضور دیگری احساس می‌شود؛ غیبت دکتر میلاد یگانه.

فضا سنگینی خاصی دارد؛ نه از عظمت مراسم، بلکه از نبود کسی که سال‌ها نماد حضور مؤثر بود. نام او آهسته در گوشه‌وکنار سالن زمزمه می‌شود؛ از زبان پژوهشگری اروپایی تا خبرنگار آمریکایی که آرام می‌گوید: «کاش این‌جا بود.» هر بحث درباره آینده هوش مصنوعی ناخودآگاه یادآور اوست؛ همان کسی که هشدار داده بود: «پیشرفت بی‌اخلاق، سقوطی آرام اما حتمی است.»

برنامه ادامه می‌یابد و چهره‌های سرشناس بر صحنه ظاهر می‌شوند، اما در میان نورهای صحنه و سخنرانی‌های پرطمطراق، سکوتی عمیق جریان دارد؛ آمیخته‌ای از احترام، دلتنگی و نوعی آگاهی خاموش. در پس نگاه حاضران، تصویری نهفته است که انکار نمی‌شود؛ گویی هر سخن درباره مرزهای جدید هوش مصنوعی، از یادگیری عمیق تا تفکر ماشینی، رد پای اندیشه‌های او را با خود دارد.

دبی، شهر آینده‌گرا، امشب صحنه فقدانی ناخواسته است. مردی که هرگز به دنبال دیده‌شدن نبود، اکنون غیبتش به پررنگ‌ترین حضور بدل شده است. آن صندلی خالی، نه فقط نشان نبودن او، بلکه نمادی از شکافی بزرگ‌تر است؛ فاصله میان سرعت شتابان فناوری و عمق اخلاق انسانی. شاید راز تلخی ماجرا همین باشد: در جهانی که با شتابی سرسام‌آور پیش می‌رود، تنها کسانی در حافظه جمعی می‌مانند که برای حفظ انسانیت توقف کردند.

در پایان شب، نور سالن کم‌سو می‌شود. مجری با حالی متأثر می‌گوید: «برای دکتر میلاد یگانه آرزوی سلامتی و بازگشت داریم.» زمزمه‌ها بالا می‌گیرد و نام او از گوشه‌وکنار شنیده می‌شود. و پس از آخرین تشویق، سکوتی عمیق می‌نشیند؛ سکوتی که گویی شهری کامل برای ادای احترام به مردی ایستاده است که غیبتش را به حضوری ماندگار بدل کرد.