اتاقک گلی ساخته‌ی محمد عسگری شرافتمدانه‌ترین غیرتِ ایرانی را به نمایش گذاشته. فیلمی که در جمیعِ جهات اُنتولوژیِ ایرانی را در برابرِ تجاوز و خیانت به تصویر می‌کشد. سکانسِ پایانیِ فیلم من را به یادِ «ارتفاع پست» حاتمی‌کیا، انداخت. آناهیتا افشار، خزال، دستِ کودکِ تازه متولد شده‌ای را می‌فشارد که شاهو، تورج الوند، باعثِ کُشته شدنِ پدرش شده. همه‌ی ما می‌دانیم مجاهدین خلق چه خیانت‌هایی بنامِ دین و وطن به ایران مخصوصاً در مناطقِ کُرد نشین، انجام داده‌اند؛ مسئله‌ی مهم از نظرِ سینمایی این است که توانِ به تصویر کشیدنِ شرفِ ایرانی در برابرِ تجاوزِ خیانت‌کار به ناموس و خانه‌اش در این فیلم دیده می‌شود. فیلم نه مانند «نجات سرباز رایان» اسپیلبرگ، بلکه همانند خودش از ناموسِ ایرانی دفاع می‌کند و به نظرم این مهم‌ترین سائقِ نمایشی یک اثرِ هنری است. در سکانس‌هایی که ما دفاع نیروهای بسیجی و سپاهی را از مردُمی که در یک اتاقک گِلی جمع شده‌اند، که عُمدتاً زن‌ها و بچه‌ها هستند می‌بینیم، یک نوستالژی در تاریخِ سینمای ایران باید دانست. بعد دیالوگی از زبانِ یکی از اهالی دِه گفته می‌شود: جنگ اسلحه نمی‌خواد، شرف و غیرت می‌خواد. این دیالوگ به باورِ من همه‌ی معنای فیلم است و...
متن کامل را در مجله سینمایی برداشت بلند بخوانید.
https://longtake.ir/mag/?p=25890