عمریست دلـــــــم پُــــر بود از رنج زمانه غم بر ســـــرِ غم میــــزند از غصه جوانه آرامــــی و آزادی شعـــــــار است و فسانه خرسنــــدی مگر گــــــم بنموده رهی خانه روز است ولی پـُـــــر شده از رنگ شبانه --------------------------------------- آفـــــــاق ز آفــــــات و جنون پر شده بینی دل در بــــــر و احســــاس مکدر شده بینی یــــــارانِ وفــــــــــا کیش ستمگر شده بینی اهــــــلِ ادب و فضل محقــــــــر شده بینی زاهـــــــد ز پـیء مرکبِ جهل است روانه --------------------------------------- میــــــراثِ وطن یکسره بــــر باد فنا رفت از سینه ی کوه ها گهر و لعل و طلا رفت سلطان به ســـــرِ دار شد از شهر گدا رفت تا گشت نیـت رحمت ام از سوی خدا رفت شرمنـــدگی را نیست دگـــــر شرم و بهانه --------------------------------------- نیـــک و بد این طایفــــه از هـــم گله دارد آتش بـــه درونِ دل شــــان ولــــــوله دارد در بـــــــاورم این کینـــه به خود قافله دارد از مـــــا دو جهان عشق و وفـا فاصله دارد از دلبــــــری و یــــــاری نمی بینی نشانه --------------------------------------- در مـــــدرسه ها حـــرفِ تهی ناف شنیدیم از مهتــــــر این مُلک بســــی لاف شنیدیم در شــــاًن بــــدان یکسـره اوصاف شنیدیم سخت است گپِِ مـــــردمِ اجـــلاف شنیدیم خوشـــــگویی نبــــاشد سخنِ بـــی ادبــانه --------------------------------------- محمود چه قـــــدری دگـــری میکنی فریاد از دستِ همین طایفـــه ی خود سر و شیاد با دشمنِ دیــــــرین نشـــــود این وطن آباد باید که فــــروریخت اول خــــانه ی صیاد تا زندگی زیبــــــــا شود از شعــر و ترانه --------------------------------------- سه شنبه 10 جدی 1398 خورشیدی که برابر میشود به 31 دسامبر 2019 ترسایی سرودم احمد محمود امپراطور