تولد دوباره‌ی دنیای ژوراسیک به کارگردانیِ گرت ادواردز اثری لاینحل از مجموعه آثارِ سینمایی «پارک ژوراسیک» است که در جمیعِ جهات کلیشه‌صفت و الگوریتم ناپذیر خواهد بود. حضورِ جوهانسون در این فیلم یک دغدغه‌ی گیشه‌ای را بیاد می‌آورد: هنرِ سرگرمی یکی از صنایعِ مُحرِّکِ هالیوود است. مارکی دوساد به عنوانِ یک نویسنده‌ی جانی و فرّار قاطبه‌ای از اندیشه‌ی خود را در این مدیوم جاری ساخته: ما به شما نشان می‌دهیم آنچه را که انتظار و دوستش دارید. هالیوود در نواحی بسیاری، که مشخصاً نفوذِ فرهنگی در آن عامدانه است، تلاش می‌کند تا بیننده را به باورهای خود عادت دهد. سینما و هنر را نیز به بازیچه‌ی همین عادت‌ها گرفته. پورنوگرافی، اِروتیک‌صفتی، جنایت، انسان در مواجهه با خویِ حیوانی، یک حیوان، داستان‌سُرایی برای رسیدن به هدف، حرکت در سطح بدونِ ایجاد عُمقِ دید و... که بتدریج مخاطبانِ هدف چُنین نمایش‌هایی را با زرق‌وبرق ماروِلی و تشنه‌ماندن برای ارضاهای اِروتیکی نگاه می‌دارد. متأسفانه یا خوشبختانه سینما در مجموعه فیلم‌های «پارک ژوراسیک» وجود دارد و آن‌چیزی که ناموجود است هویّتِ بشری در مواجهه با خیالِ یک انسان است و...
متن کامل را در مجله سینمایی برداشت بلند بخوانید.
https://longtake.ir/mag/?p=25837