طرح فنیقی ساخته‌ی وس اندرسون عُریان‌گریِ طرحی دمِ دستی برای بروزِ هنر در مجله‌ای فمینیسمی است. این طرح در ابعادِ مکانیکی ساختاری همراه با امضای کارگردان در پاورقیِ خود دارد و در ادامهْ داستان مُنحنیِ جذابی بر روندِ دیکته شده‌ی مولف ایجاد کرده. روندی که حتماً این فیلم را از دیگر آثارِ اندرسون جدا می‌کند. مولفی که همواره جذابیت بصری در قاب‌های 4:3 و 16:9 را گاهاً با ترکیبِ سیاه و سفید و اضافه کردن ستاره‌های سلبریتی، مانند: جوهانسون و دافوئه، بر داستانِ خود اولویت می‌داد؛ این‌بار داستان‌اش را بر ریخته‌گریِ سازمانِ نقاشی‌گونه‌ی سینمای‌اش چیره کرده و قاب‌هایی ماندگار آفریده. از loop سکانس‌های آغازین که بعد از آن ماجرای پرواز و خلبان، که بی شباهت به اُپِنینگ‌های نولانی نیست، شروع می‌کنیم. در این طرح‌واره دوربین هشدارهایی درباره‌ی کلیتِ پروژه‌ی کوردا، با بازیِ دِل تورو، که از زبانِ شخصیت‌های آنتاگونیست قصّه بیرون می‌آید، به بیننده خواهد داد. دوربین یک نیم‌دایره می‌زند و تاریخ را با یادآوری آنکه در گذشته چگونه چُنین جلساتی را می‌گذاشتند، به چالش می‌کشد. نقدی که همواره بر آثار اندرسون داشته‌ام و باعث سرخوردگی من از سینمای او شده چُنین فکتی است: سینما باید تاریخ را آنطور نشان دهد که خیال‌اش می‌گوید و...
متن کامل را در مجله سینمایی برداشت بلند بخوانید.
https://longtake.ir/mag/?p=25814