مأموریت غیرممکن: تسویه حساب نهایی، روزشمار نهایی به کارگردانی کریستوفر مک کوری اثری لایقِ دنیای مجازی به رهبریِ هوش مصنوعی است. سینما در جمیعِ جهات توهمی سردرگرم کننده دارد؛ این توهم شکلی از رویاپردازی هنرمندانْ و عواملِ در آن خواهد بود. از تاریخی به بعد، عموماً بعد از «ماتریکس» برادران واچوفسکی، سینما سوژه‌های سلطه‌جویانه‌ی خود را به اُبژه‌های ناهم‌تراز تبدیل کرده. سینمایی که سعی دارد برتری هوش مصنوعی را بر هوشِ طبیعی و انسانیت نشان دهد شمایلی از گُفتمانِ غیرِ سیاسیِ تمامیت‌خواهانه در خود را ایفا می‌کند. به سکانس‌های ابتدایی «مأموریت غیر ممکن» توجه کنید. پرچم کشورهایی بر بدنه‌ی موشکِ بمبِ اتمی فرض شده که تا به حال استفاده‌ای از آن نداشته‌اند. پاکستان، کره‌شمالی و... بعد در یک شاتِ غیرِ منتظره موشک‌هایی را می‌بینیم که از فراسویِ پرچمِ آمریکا به سمتِ هوا پرتاب می‌شوند. هالیوود با هم‌دستیِ دیگر سینماهای سلطه‌جوی خود در گیشه می‌تواند ریشه‌ی این تفکر را در ذهنِ بیننده‌ی امروزی نهادینه کند که این آمریکا است که ناجیِ دنیا خواهد شد و نگران نباشید همواره ما سوپرمن‌ای، ایتِن‌ای، بتمن‌ای یا هر اَبَر قهرمانِ دیگری داریم که شما را نجات دهد. جذابیتِ مرگبارِ این‌گونه فیلم‌ها در مرگ‌بار بودنِ جاسوسی آنها از بیننده و سلیقه‌شان خلاصه می‌شود و...
متن کامل را در مجله سینمایی برداشت بلند بخوانید.
https://longtake.ir/mag/?p=25847