موروماچی بورای ساخته‌ی یو آیری نه سینمای ژاپن بلکه هالیوود در عرصه‌ی عیان شده‌ی آسیا است. فیلمْ با موسیقیِ متنِ وسترنی خود آب و تابی قَلیل و مفتضحانه بر کلیشه‌هایی شرقی اِعمال کرده که تالی‌فاسدهایی ناخودآگاه به دنبال داشته باشد. این کلیشه‌ها پیشتر ساخته کوروساوا: «هفت سامورایی»، اوزو: «داستان توکیو» یا کوبایاشی: «وضعیت بشری» بوده که یک ایدئولوژی دراماتیک در زمانِ خود را در تلفیقی از نئولوژی‌های مُبتنی بر PSنمایش می‌دهند. هالیوودی که «هفت دلاور» استرجز، را در تقلیدی از چُنین سینمایی ساخت، حالا با یک تقلیدِ بد و کورکورانه‌ای از سینمای ژاپن روبه‌رو است که همچنان در آن مفهومْ مقدمِ بر فُرم قرار می‌گیرد. «موروماچی بورای» تنها یک بیوگرافیِ سَر راست نیست که قرار باشد همان کلیشه‌های از پیش پرداخت شده را تکرار کند بلکه به باورِ من گامی است نهاده بر گَردن سینمایی که نه سامورایی تحویل بیننده‌اش می‌دهد و نه شخصیتی از رونین‌ها و...
متن کامل را در مجله سینمایی برداشت بلند بخوانید.
https://longtake.ir/mag/?p=25840