تهران، محصولِ 2025 سینمای هند به کارگردانیِ آرون گوپالان، جَوّزده و تلاشی نافرجام است که در حمایت از اسرائیل تلاش دارد تا ایران را تروریست نشان دهد و در این مسیر از هنرِ مهم‌ترین رسانه‌ی دیداری عقب مانده. سینمای هند معروف شده به بد دروغ‌گفتن. سینمایی که از پروتاگونیست‌های خود اُسطوره‌هایی افسانه‌صفت می‌سازد و سعی می‌کند به نوعی غُلوّ کند که نه سیخ بسوزد و نه کباب. این‌ بار امّا به کاهدان زده. با تمامِ احترامی که برای سینمای هند، راجکومار هیرانی، عامر خان و... قائل هستم، نمی‌توانم و بنظرم نباید در برابر این شرارتِ ضدِّ فرهنگیِ هندی سکوت کرد. مسئله‌ی سینمایی و آکادمیک من در یک نگاهِ نقادانه به «تهران»، نداشتن مسئله است. فیلمی که نمی‌داند از هندی‌ها دفاع کند، از کودکان و سفارت اسرائیلی‌ها دفاع کند، بر ضدِّ ایران سخن بگوید و یا قدرتِ امنیتی خود را به رُخ کشید. سینما در هند یک رویکردِ صنعتی و سیاسی دارد و هر از چندسالی هنرمندی در آن ظهور می‌کند. اصلاً فیلم ساختن برای هندی‌ها نوعی سرگرمی است که البته این‌بار این سرگرمی، فرهنگ را هدف گرفته. همان پرستیژِ عینک آفتابی زده با عضلاتِ دستی که تی‌شرت را می‌خواهند پاره کنند و تقلید از سینمای هالیوود بخصوص در سکانس بزرگراه و تعقیب مظنون که «تنت» کریستوفر نولان، را یادآوری می‌کند و...
متن کامل را در مجله سینمایی برداشت بلند بخوانید.
https://longtake.ir/mag/?p=25844