خطر ابتلا به فتق شکمی در طول عمر، در جمعیت عمومی حدود 5 درصد تخمین زده شده است.
فتق‌های شکمی یا اولیه هستند یا ثانویه به جراحی شکم (برشی).
میزان بروز تجمعی فتق برشی ممکن است پس از جراحی باز شکم به 28 درصد برسد.
اگرچه ترمیم فتق با مش، احتمال عود را به طور قابل توجهی کاهش می‌دهد، اما هنوز خطر کمی وجود دارد.
عواملی مانند عفونت، ترمیم ضعیف یا فشار بیش از حد بر محل ترمیم می تواند به عود کمک کند.
فتق داخل دیواره ای یکی از علل عود فتق شکمی بعد از ترمیم با مش است.
از زمان معرفی آن توسط کارل لبلان در سال 1993، ترمیم لاپاراسکوپی فتق شکمی (LVHR) به دلیل نتایج بهتر پس از عمل در مقایسه با ترمیم باز فتق شکمی (OVHR) مقبولیت فزاینده ای پیدا کرده است، اما در مورد رویکرد بهینه بحث و جدل قابل توجهی وجود دارد.
دو روش لاپاراسکوپی معمولاً در LVHR استفاده می شود: مش گذاری ساده داخل صفاقی (sIPOM) و IPOM با بستن نقص قبل از قرار دادن مش (IPOM-plus).