فرانکشتاین بهترین فیلمِ گیرمو دل تورو است. سینمایی که با معادله‌ای کلاسیک در کاپیتالیسمِ فانتزی غرقْ و خروجی‌اش یک حماسه‌ی جنون‌انگیزِ احساسی شده. حماسه‌ای که در چند پرده و میان‌پرده‌هایی رازآلودْ خود را تعریف می‌کند. مسئله در تقویتِ حسِّ جاه‌طلبانه‌ی یک پزشک نیست بلکه تبعاتی است که این حس می‌تواند برای اخلاقِ انسانی داشته باشد. از برخورد پدرش با او تا موجودِ هولناکی که خلق کرده می‌توان این تبعات را سنجید. داستانْ به موازاتِ سینما حرکت می‌کند و این یعنی هنر، هنری که من اگر بارها نیز این کُمیک را خوانده باشم بازهم برایم کشمکش و تعلیق دارد که بدانم آن ناخدای کشتی چرا از دکتر مراقبت می‌کند؟ در بخشی از ناترازی‌های سینمای امروز مفاهیمی پدیدار شده‌اند که قواعدِ کلاسیکِ این هنر را به چالش کشیده‌اند. در این فیلم من اطلاع دقیقی ندارم اما با چشمِ فیلم‌دیده‌ام مطمئنم سکانس‌های کِشتی و مبارزه با هیولا از فریب‌های سینمایی بوده، هوش مصنوعی در راستای تقویتِ ذاتِ کلاسیکِ سینما حرکت می‌کند و این بسیار با ارزش است. این فیلم توصیه‌ی من به تمامِ فانتزی‌بازان سینما بعد از «هزار توی پن» خواهد بود و...
متن کامل را در مجله سینمایی برداشت بلند بخوانید.
https://longtake.ir/mag/?p=25936