Now You See Me: Now You Don’t به کارگردانیِ روبن فلیشر، جادویی است که درام را به مبارزه با شُعبده‌بازی دعوت می‌کند. قبل از اینکه وارد تحلیلِ کوتاهِ چُنین فیلم‌هایی شوم باید این توضیح را اضافه کنم که: نظر ِ یک روحانی و آدمی که در علوم دینی مطالعه داشته با آنها که خود را مُنتقدِ سینما می‌دانند، به اندازه‌ی جهانِ بدونِ مرزِ هُنر ارزشمند است و قرار نیست بگوییم: فُلانی که آخوند است و نباید راجع به این‌چیزها اظهار نظر کند و یا فُلانی که معلوم است چرا این‌چُنین می‌گوید!. ارزشِ هُنر به این فکت خواهد بود که هُنرمند با آغوشِ باز از مَناظِر متفاوتِ جوامع پذیرایی کند. به طورِ مشخص سینما در اثرِ موردِ بحث از دو جبهه قابل بررسی است، اول: جادویی که درام از صعود و نزولِ شخصیت در ابعادِ زمانی و مکانی به بیننده ارائه می‌دهد و دوم: جادو به مثابه یک مستندِ ساخته شده از تردستی و شُعبده‌بازی. هر دو جبهه در یک نُقطه‌ی مشترک تصادف می‌کنند و آن هم: ایجاد پُشتِ پرده از شمایلِ حُقه‌های متافیزیکی و جادوگری است. این بک‌استیج برای درام با شخصیت‌ها، کُنِش‌ها و فضاسازی تعریف می‌شود و برای شُعبده‌بازان در افشاگری و رازهای چگونگیِ آنهاْ که دمِ دستی‌ترین‌شان جیب‌بُریْ بدونِ جلبِ توجه است، حاصل خواهد شد و...
متن کامل را در مجله‌ی سینمایی برداشت بلند بخوانید.
https://longtake.ir/mag/?p=25968