مرد عینکی ساخته‌ی کریم امینی از بی‌مزّه‌ترین آثارِ سینمای ایران است. سینمایی که ژانرِ کمدی در آن باید متعالی کننده‌ی احساسات و نقدِ اجتماعی باشد اکنون به کارخانه‌ی پولسازی برای عامریان فیلم و دار و دسته‌اش تبدیل شده. از آن بدتر من نمی‌دانم گَنگِ این دار و دسته چقدر بالا است که در تبلیغاتِ قبل از فیلم یک فاجعه را می‌شود دید: «مادر» علی حاتمی در حالِ تمسخر بود و رضا عطاران وارد می‌شد و عباس جمشیدی‌فر گوشه‌ی چادر او را بو می‌کشید. این توهینِ به سینمای ایران است و این توهینِ به شعورِ مخاطبِ ایرانی است. چرا باید پُلیسِ ایران از یک آدمی که به قولِ خودش حرفه‌ای است رو دست بخورد و او را با یک نظافت‌چیِ ساده اشتباه بگیرد؟ چرا باید فیلمی که توی خنداندنِ مخاطب‌اش کم آورده جان ویک بازی در آورد و مثلِ ژان رنو در «لئون حرفه‌ای» لوک بسون، کُشت و کُشتار راه بیاندازد و آخرش هم گُربه‌وار میو کند. بهرام افشاری همان اندک بازیگری هم که ازش انتظار داشتم با این مزخرف تمام کرد. از سوی دیگر بی‌حجابی در سینمای ایران مُد شده. چرا باید کسی با روغن مالیدن و کشیده شدن قدش بلند شود؟، چرا چینی‌ها را آنقدر ساده نشان دادید که مثلاً فارسی را هم برعکس می‌گویند؟ و...
متن کامل را در مجله سینمایی برداشت بلند بخوانید.
https://longtake.ir/mag/?p=25871