هنری جانسون به نویسندگی و کارگردانیِ دیوید مَمِت فیلمِ مورد انتظارِ من بود تا ببینم این نمایشنامه‌نویسِ قدرتمند مِدیوم‌اش در سینما همچنان تئاتری است یا خیر؟. ممت نویسندگیِ شعاریِ مثبتی دارد. اینکه وُکَلا به هرراهی برای اثبات بی‌گناهی موکل خود می‌روند امّا همین که خودشان گرفتار می‌شوند دست به دامان قانون خواهند شد و آن را اصلاح شدنی می‌بینند، یک مطالبه‌ی جهانشمول در خود دارد. اینکه آن زندانی برای تازه واردِ به زندان چرایی آنکه به اینجا انتقال داده شده و قانون را فقط برای اثبات دروغ‌های دیگران می‌داند، جذاب و کنجکاو برانگیز است؛ این ذاتِ یک درام‌نویسِ تئاتری است. تئاتر جایی برای انتقاد از وضعیتِ بشر و مرزبندی میان جنسیت‌‌ها است. وقتی چُنین انتقادهایی، که سبک و سیاقِ اثرِ قبلی با نویسندگی ممت «گلن گری گلن راس» جیمز فولی را برایم تداعی می‌کند، همراه می‌شود با خاطراتی ناخواسته از «12 مرد خشمگین» لومت، کانسپت‌های ایدئولوژی محور در آن توی ذوق خواهد زد. سه سکانسِ فیلم که تداعیِ بلندِ زمانی هم دارند را با هم بررسی کنیم: در سکانس اوّل مردی متمول به بحث با شخصیت می‌پردازد که هامِ بیرون برای مخاطب آزار دهنده است و این سکانس به گونه‌ای، با این دیالوگ که: خُب تو را برای تعویض کردن قفل‌های این اتاق آورده‌ام، مَچ می‌شود با سلولی که شخصیت به تازگی وارد آن شده و بعد َاندرزهای آن هم سلولی که گویی از یک وکیل هم بیشتر حالی‌اش می‌شود؛ در سکانسی فِید بصورت خیال به این نکته اشاره شده که آنها می‌خواهند برای او یک وکیلِ تسخیری بگیرند و...
متن کامل را در مجله سینمایی برداشت بلند بخوانید.
https://longtake.ir/mag/?p=25975