کوکتل مولوتوف به کارگردانیِ حسین دوماری ناشیانه‌ترین و بدترین ساخته‌ی سینمای ایران از فرهنگِ قبل از انقلاب و وضعِ زیسته در آن است. شخصیتِ پژمان جمشیدی، محجوب، در فیلم نمادِ مبارزه‌ی ضدِّ انقلابی از جنسِ اُپوزیسیون تأویل می‌شود. ما انقلاب کردیم و تسبیح به دست حرف زدیم تا وکیلی دکتری چیزی صدایمان کنند. سینما در فیلمِ موردِ بحث در این یادداشت فحشاء و مذهب ستیزی را اشاعه خواهد داد. کسی که نقشِ درختِ گلابی در نمایشنامه‌ی شکسپیر را داشته حالا چطور یک زن پوشِ حرفه‌ای شده؟. امین حیایی مالِ همچین نقشی نیست. لباسِ زنانه را بر تنِ هر مردِ بازیگری می‌توان کرد اما فقط اکبر عبدی می‌تواند مردِ برفیِ بیاد ماندنی باشد البته که بازیِ کیت بلانشت در «من آنجا نیستم» ستودنی است. مسئله‌ی سینمای ایران واپس‌گرایی در تعامل با نسلِ امروز شده. سینمایی که مدام شعار می‌دهد ما در گذشته وضعمان بهتر بود و اگر لُپ‌لُپ نداشتیم با بلیط‌های بخت‌آزمایی می‌توانستیم زندگی را متحول کنیم. از یک جایی به بعد سینما حقوقِ تماشاگر را زیر پا می‌گذارد. «کوکتل مولوتوف» دقیقاً با میخ‌چه‌ای که در پای چپِ حیایی فرو کرده به شعورِ مخاطب‌اش توهین می‌کند و...
متن کامل را در مجله سینمایی برداشت بلند بخوانید.
https://longtake.ir/mag/?p=25829