مادر مخوف به کارگردانیِ عرفان آیتی نمایشی است که باید هر اصفهانیِ هنر دوست و از همه مهمتر تئاتر دوستی آن را با دقت ببیند. کارگردانیِ بینظیرِ عرفان موجب شد پس از 12 سال تماشای نمایش در اصفهان به نقاد بودن خود شک کنم. قبل از هر مقولهای، که ارجاعاتِ ذهنیِ زیادی این نمایش برایم به همراه داشت، باید این نکته را ذکر کنم که به شخصه دستِ تکتک هنرمندان و عواملِ این نمایش را میبوسم چرا که من از دیدنِ آن برای بارها و بارها خسته نمیشوم و هربار بیشتر میآموزم. تکنیک، کارتوگرافی (نقشهی یک جهانِ انتزاعی در صحنه)، استعارههای ذوبکنندهی بدن، حسِّ بازیگر در هنگامِ بیان دیالوگها که استخراجی دیالکتیک مآبانه به تماشاگر میدهد، از همه مهمتر خوانشِ آیتی از متن و... از تمرکز و نسبتِ کارگردان با اثر خلق شده بر صحنه خبر میدهند. من اخیراً در حالِ مطالعهی کتابِ «دیالکتیک روشنگری، آدورنو و هورکهایمر» هستم و مترادف شدنِ آن با نمایشنامهی نویسندهی انگلیسی مارک هَدِن را یک غنیمتِ جنگی میدانم چرا که جملهای در این کتاب بسیار شعورِ من را درگیر کرد: عدالت نشأت گرفته از آزادی نیست و...
متن کامل را در روزنامهی اینترنتی برداشت بلند بخوانید.
https://longtake.ir/?p=24768