دراماتورژ به کارگردانی مسعود نریمانی و نویسندگی سهند خیرآبادی که تا 30 آبان در تالارهنر اصفهان به‌روی صحنه می‌رود، کوششی است در راستای نقدِ خود و نقدِ کُلِّ تئاتر اصفهان که نباید بی‌نتیجه بماند. من صراحتاً عرض می‌کنم که همه عزیزانی که اسمشان در نمایش بُرده شد اگر حرفی دارند باید روی صحنه بزنند نه آنکه با خاله‌زنک‌بازی مانع دیده شدنِ اثری شوند که برای آن زحمت کشیده شده. طراحی مینیمالیستیِ میزان‌سن، سکانسی کوتاه را برای من تداعی می‌کند که با آن ساعتِ آویزان ارتباط مستقیم میابد. مواجهه‌ی، رزا ماندنی، با کسی که خود را جای تست‌دهنده برای بازی در نمایش "مختلف الاضلاع" جا می‌زند برایم جالب بود. البته که نمی‌شود به همین سادگی از بیانِ خوب ماندنی و رادمهر غافل ماند امّا چیزی که باعثِ غفلت در این فکتِ کُنشی می‌شود انعکاسِ مینیمالیسیِ میزان‌سن بر متن است. خُب در لحظاتی صحنه به سمتِ آن تست‌دهنده دکترای فلسفه‌بافی می‌چرخد و در لحظاتی به سمت آن خانم تست‌گیرنده و البته متعادل هم می‌شود. این بازی با صحنه از علائم نگارشیِ یک متنِ مُدرن است. نقد به خودیِ خود مُدرن‌ترین شکل تفکر به یک اثرِ هنری است حال فکر کنید که این اثرِ هنری هم خودش را نقد می‌کند و هم نقدی بر دیگران وارد آورده که از بیضایی تا جانمی ادامه دارد و...
متن کامل را در روزنامه‌ی اینترنتی برداشت بلند بخوانید.
https://longtake.ir/?p=24806