غریزه سیاوش اسعدی را اصلاً دوست نداشتم. فیلمی که نه مترِ مشخصی برای اندازه‌گیریِ عشق و احساساتْ در دست دارد و نه بلد است به اندازه‌ی کیمیایی، قیصری مردانه بسازد. بازیِ امین حیایی فقط تیپ سازی است و به کاراکتر و شخصیت نزدیک هم نمی‌شود. این بازی توسط استایل‌سازی و چهره‌پردازی به تیپ تبدیل شده و حیایی از یک مردِ اهلِ معرفتِ قبلِ انقلابی، مست کردن و عرق خوردن را به نمایش می‌گذارد. بعد من، به عنوان یک تماشاگرِ عام نه یک فیلم‌بینِ مُنتقد، متوجّه نخواهم شد که چرا آن دختر هربار پسرِ هدف در داستان را می‌بیند آدامس‌اش را باد می‌کند (در سکانس‌های ابتدایی)، این فکت‌ها هیچ ربطی به هم ندارند و از همه مهم‌تر هیچ‌ربطی به اُپِنینگِ اثر پیدا نمی‌کنند که پسر را در حال شرط بستن نشان می‌دهد و... عشق قُلّه‌ی معرفت، ایثار و اخلاق است. آن را با غیرتِ مَن درآوردیِ «غریزه»، که گویی بیشتر حیایی وُجدان‌درد گرفته تا اینکه معرفت به خرج داده باشد، اشتباه نگیریم. سکانسِ پایانیِ فیلم خیلی برایم آزار دهنده بود. تو اگر واقعاً عاشقی که باید ایستاده بجنگی نه اینکه بنزین از ماشینِ پدربزرگت بکشی و خانه‌ای را که ساختی آتش بزنی و...
متن کامل را در مجله سینمایی برداشت بلند بخوانید.
https://longtake.ir/mag/?p=25919