رادیوگرافی مری با بلع باریم، یکی از روش‌های مهم و در دسترس برای تشخیص آشالازی است. در این روش، بیمار مایع باریم (یک ماده حاجب) را می‌نوشد و در حین بلع، از مری عکس‌برداری می‌شود. یافته‌های رادیوگرافی مری در بیماران مبتلا به آشالازی می‌تواند شامل موارد زیر باشد:

* **تنگی ناحیه تحتانی مری:** یکی از علائم کلاسیک آشالازی، تنگی ناحیه اتصال مری به معده است که به شکل "منقار پرنده" یا "دم موش" دیده می‌شود. این تنگی به دلیل عدم شل شدن اسفنکتر تحتانی مری (LES) ایجاد می‌شود.
* **اتساع مری فوقانی:** به مرور زمان، به دلیل انسداد خروجی، مری فوقانی ناحیه تنگ شده متسع می‌شود. میزان اتساع مری می‌تواند متغیر باشد و در مراحل پیشرفته بیماری، مری به شکل S در می‌آید (مری سیگموئید).
* **عدم وجود پریستالتیسم (حرکات دودی):** در حالت طبیعی، مری با حرکات دودی (پریستالتیسم) غذا را به سمت معده هدایت می‌کند. در آشالازی، این حرکات مختل یا غایب هستند و باریم به آرامی از مری عبور می‌کند یا در آن باقی می‌ماند.
* **تاخیر در تخلیه مری:** باریم به آهستگی از مری به معده تخلیه می‌شود.

اگرچه رادیوگرافی مری می‌تواند یافته‌های suggestive برای آشالازی را نشان دهد، اما این یافته‌ها اختصاصی نیستند و برای تایید تشخیص قطعی، انجام مانومتری مری (اندازه گیری فشار در مری) ضروری است. مانومتری مری معیار طلایی تشخیص آشالازی به شمار می‌رود و می‌تواند عدم شل شدن LES و فقدان پریستالتیسم را به طور دقیق ارزیابی کند. رادیوگرافی مری بیشتر به عنوان یک روش غربالگری و برای ارزیابی شدت بیماری و رد سایر علل احتمالی علائم مشابه، مانند تومورها یا تنگی‌های خوش‌خیم مری، استفاده می‌شود.