در جراحی ضد ریفلاکس (مانند نیسن، توپه، دور)، یک اصل کلیدی این است که حداقل 2.5 تا 3 سانتی متر از مری باید پس از بسیج کامل مدیاستینال مری، بدون کشش، در داخل شکم قرار گیرد. اگر این طول با تشریح به دست نیاید، ممکن است برای جلوگیری از نارسایی پیچش، عود یا دیسفاژی، یک روش طولانی کردن مری (به عنوان مثال، گاستروپلاستی کولیس) ضروری باشد.
پس از بسیج مری، هیاتوس دیافراگم باید به گونه‌ای کاهش (بسته) یابد که:
یک نقص هیاتال "نرمال" را بازیابی کند - نه خیلی تنگ، نه خیلی شل،
به مری بسیج شده اجازه دهد بدون کشش قرار گیرد و قسمت داخل شکمی را حفظ کند،
از بخیه‌های غیرقابل جذب (معمولاً 2-4) برای نزدیک کردن کرورا استفاده کند.
یک هدف عملی برای بستن هیاتال، باز کردن هیاتال تقریباً 2 × 2 سانتی متر است، به طوری که مری بتواند آزادانه عبور کند اما بدون اینکه فضای زیادی باقی بماند که ممکن است اجازه فتق یا لغزش فوندوپلیکاسیون را بدهد.