لوزالمعده شایع‌ترین محل منشاء تومورهای نورواندوکرین است. نئوپلاسم‌های نورواندوکرین پانکراس نادر هستند و کمتر از ۳ درصد از کل تومورهای پانکراس را تشکیل می‌دهند. انوکلاسیون در مقایسه با پانکراتیکودئودنکتومی یا پانکراتکتومی دیستال، نتایج پس از عمل بهتری را نشان می‌دهد و میزان مرگ و میر کمتری دارد، علی‌رغم خطرات مشابه فیستول پانکراسی پس از عمل. پانکراتکتومی دیستال برای تنه-دم پانکراس نسبت به انوکلاسیون ترجیح داده می‌شود، در حالی که انوکلاسیون لاپاراسکوپی برای pNETهای سر پانکراس بهتر است. انوکلاسیون برای NET پانکراس سر که بسیار نزدیک به CBD (مجاری صفراوی مشترک) قرار دارد، بر پانکراتیکودئودنکتومی ارجحیت دارد.<br/>
انوکلاسیون نوروآندوکرین تومور سر پانکراس، یک روش درمانی مهم در مدیریت بیماران مبتلا به این نوع تومور است. روش تشخیصی شامل نمونه‌برداری از تومور با استفاده از سوزن ظریف تحت هدایت تصویربرداری (معمولاً سونوگرافی اندوسکوپیک یا CT اسکن) است. نمونه به دست آمده سپس برای بررسی‌های سیتولوژیک و هیستوپاتولوژیک به آزمایشگاه پاتولوژی ارسال می‌شود.هدف از انجام انوکلاسیون، تعیین ماهیت تومور، درجه تمایز (Grade) آن، و همچنین تشخیص وجود یا عدم وجود متاستاز در غدد لنفاوی مجاور است. اطلاعات حاصل از این بررسی‌ها، نقش کلیدی در تصمیم‌گیری‌های درمانی ایفا می‌کند، از جمله انتخاب بین جراحی، درمان‌های دارویی (مانند آنالوگ‌های سوماتواستاتین یا شیمی‌درمانی)، و یا رویکرد مبتنی بر مشاهده فعال.با وجود اینکه انوکلاسیون روشی نسبتاً ایمن است، اما مانند هر روش تهاجمی دیگر، خطرات بالقوه‌ای مانند خونریزی، عفونت، و پانکراتیت (التهاب لوزالمعده) را به همراه دارد. بنابراین، تصمیم به انجام انوکلاسیون باید با در نظر گرفتن دقیق منافع و مضرات آن برای هر بیمار گرفته شود. همچنین، تجربه کافی پزشک در انجام این روش، نقش مهمی در کاهش احتمال عوارض جانبی دارد.