این ویدیو اصول کلیدی کروروپلاستی لاپاراسکوپی (هیتاپلاستی) را در درمان جراحی بیماری ریفلاکس معده به مری و فتق هیاتال نشان میدهد. تاکید بر دستیابی به بسیج کافی مری مدیاستینال پس از تشریح کامل مدیاستینال، از جمله تقسیم رباط فرنوازوفاژیال و تشریح بلانت و شارپ تا سطح وریدهای ریوی تحتانی است، تا یک مری داخل شکمی بدون کشش به طول حداقل 2.5 تا 3 سانتی متر به دست آید، که برای یک ترمیم بادوام اساسی است.
در یک هیاتوپلاستی خلفی استاندارد، اکثر بیماران به 2 تا 4 بخیه غیرقابل جذب برای نزدیک کردن کرورهای راست و چپ نیاز دارند. به طور کلاسیک، بخیهها در خلف مری قرار داده میشوند، اغلب از قسمت تحتانی شروع شده و به سمت جمجمه (فوقانی) پیش میروند، با فاصله معمول 8 تا 10 میلیمتر. هر گزش بخیه باید عضله کرورال جامد را در بر گیرد نه فقط فاسیا، زیرا هدف خفه کردن هیاتوس نیست، بلکه بازگرداندن کانتور آناتومیکی اصلی آن است.
با این حال، در این ویدیو، بسته شدن کرورال با استفاده از یک توالی بخیه زدن جمجمه به دمی (بالا به پایین) نشان داده شده است که منعکس کننده تکنیک ترجیحی نویسنده است.
راهنماییهای عملی در مورد ارزیابی تنگی مناسب هیاتال ارائه شده است و بر آناتومی عملکردی به جای تعداد بخیهها تاکید دارد. نقش کالیبراسیون بوژی مورد بحث قرار میگیرد، از جمله اندازههای معمول مورد استفاده (50-56 Fr) و عملکرد آن به عنوان یک محافظ در برابر باریک شدن بیش از حد. برای جراحانی که ترجیح میدهند از بوژی استفاده نکنند، روشهای بصری و مبتنی بر ابزار جایگزین برای کالیبراسیون هیاتال نیز نشان داده شده است. یک مفهوم کلیدی که برجسته شده است این است که دیسفاژی بعد از عمل بیشتر به بسته شدن بیش از حد کرورال مربوط میشود تا به خود فوندوپلیکاسیون. هیاتوس باید از ترمیم حمایت کند بدون اینکه بر آن غالب شود— دستیابی به تعادلی که آناتومیکی، ایمن و فیزیولوژیک باشد.